صفحه محصول - تحقیق سرگذشت دانش پزشکی تا رنسانس

قیمت 12٬000 تومان
پرداخت و دانلود

توضیحات

پیش از پیدایش تاریخ
تاریخ شناسان بر این باورند که انسانهای کنونی فرزندان نیاکانی هستند که روزگارانی در دشتهای پهناور و شکاف کوههای بلند به سر می بردند.
دگرگونی زندگی، که آدمیان به جای بهره گیری از توان جسمی خود، از نیروی خرد خویش یاری بگیرند، و از میان دشتها و درون شکاف کوهها به شهرهای پرشکوه بیایند، هزاران سال طول کشیده است.
آدمی در روزگاران قدیم بر روی زمینهای سرد و خیس (مرطوب) می زیست و با حیوانات خطرناکی که در اطرافش بودند، دست و پنجه نرم می کرد. در آن روزگاران، مردم حیوانات را شکار می کردند تا گوشتشان را بخورند. استخوانهای همان حیوانات وسیله شکار و پوست آنها لباس انسانها بود. انسانها در گروههای بسیار کوچک زندگی می کردند و مانند فرزندان امروزی خود سخن گفتن نمی دانستند و با صداهای مبهم فریاد مانند، چیزهایی را به یکدیگر می گفتند، و بیشتر با اشاره دست چیزهای ساده را بیان می کردند.
نیاکان ما که در روزگاران پیش از تاریخ زندگی می کردند، به سه چیز بسیار مهم، پی برده بودند. یکی اینکه استخوانهای درشت و نوک تیز، ابزار مفیدی است که می تواند سلاح نبرد نیز قرار گیرد. سپس دریافتند که می توان دسته ای نیز برای آن ابزار یا سلاح فراهم کرده تا بهتر به کار گرفته شود. کشف آتش گام بعدی آنان بود. بوسیله آتش، آدم توانست خوراک خود را پخته، بخورد. آتش وسیله ای تازه بود که می توانست از هجوم حیوانات درنده نیز جلوگیری کند.

پزشکی غریزی
انسانهای نخستین همواره در تیررس خطر مرگهای فوری و دردناک ناشی از بیماری و خطر مرگ فوری و هراس انگیز یورش حیوانات وحشی از هر طرف بودند. در چنان شرایط سخت و ترس آور، زندگی آرام، آسان به دست نمی آمد. به این ترتیب عمر کمتر از سی سال بود. دانش پزشکی آن زمان از روی غریزه حیوانی بود؛ و هرگاه زخمی بر بردن وارد می شد و یا جوش و عفونتی در بدن کسی پدید می آمد، با مکیدن زخم، زودتر بهبود بدست می آید.
همانگونه که دانسته بودند پس از یک پرخوری، مالیدن دستها (ماساژ) بر شکم، موجب آرامش دل درد می گردد.
ابزارهایی که برای جنگ فراهم کرده بودند نیز، برای پاره کردن دمل های دستها و پاها و پشت و سایر جاهای بدن به کار رفت و سوزاندن محل زخم نیز نوعی مداوای دیگر شده بود که جلوگیری از گسترش زخم می کرد و کسی که از سوزاندن زخم جان سالم به در می برد، بهبود می یافت.
هرچه گروههای کوچک بزرگتر می شدند، بیماریهای گوناگون گسترش بیشتری پیدا می کرد و میکروبها و ویروسهای بیماریها زیادتر می شدند و گروههای بیشتری را آلوده کرده و می کشتند. همانگونه که اینک در مناطق غیربهداشتی جهان، بیماریهای گوناگون رواج دارند. این گونه کارهای پزشکی غریزی، رفته رفته به حالت روش درمانی درآمد که با نظارت رئیس قبیله و با گروه رهبری انجام می گرفت و هر کس بیمار می شد، آن تجربه ها برای او فراهم بود.